گچبری یکی از هنرهای تزیینی برای نمای بیرونی و داخلی ساختمان است که قدمتی بسیار طولانی دارد.گچ خصوصیاتی دارد که آن را یکی از مواد پر مصرف در معماری سنتی وحتی مدرن تبدیل کرده است.
این خصوصیات که شامل قابلیت زودگیری ،چسبندگی ،قابلیت حجیم شدن ،مقاومت در برابر آتش سوزی ،قیمت پایین و شکل پذیری راحت است ،باعث شده گچ غیر از مواد تزیئنی کاربرده های گسترده دیگری هم داشته باشد.
استفاده از گچ به عنوان ملات بین قطعات ،پوشش دیوار و ساخت تزئینات ساختمانی پیشینه چندین هزار ساله دارد.تا جایی که برای پوشش دیواره های داخلی اهرام مصر ،برخی تزئینات معبد ماه در یونان باستان و همچنین پوشش قوسی کانال ها در قسمتی از بناهای تخت جمشید که در دوره هخامنشی ساخته شده اند از گچ و مهارت های استادان گچبری استفاده شده است.
تزئینات گچبری سبک ها و مدل های مختلفی دارد که هر کدام مورد پسند گروه مختلفی از مردم است برخی از افراد گچبری های سنگین،پر نقش و نگار و رنگی را می پسندند،د رحالی که اشخاص دیگر ترجیح می دهند گچ رنگ سفید خود را داشته و با طرح هایی ساده و سبک اجرا شود.
همانطور که در تاریخ تمدن ها و اقوام گوناگون از گچبری و تزئینات گچی برای زیبا کردن معابد و خانه ها استفاده کرده اند،امروزه نیز استفاده از این هنر در بیشتر نقاط جهان طرفداران خود را حفظ کرده است.

گچبری دستی چیست؟

گچبری دستی ابتدا گچ را به صورت مایع درست می کنند.محلول گچ و آب تا جایی که تبدیل به جامد می شود .قبل از انجماد به خمیری انعطاف پذیر تبدیل می شود که صورت و اسکلت هنری در آن زمان و در آن حالت گچ به دست گچبر صورت می پذیرد.پس ار جامد شدن سخت نباشد و حالت پنیر مانندی را داشته باشد هنرمند گچبر با ابزار با نیروی دست به راحتی بر روی گچ کار کند.کنده کاری یا گچبری عمقی را روی آن انداخته و با وسایل گچبری از قبیل دم بر ،نقاله،پرگار،بومخوار و کاردک،طرح مورد نظر را می برند ،گچ در همان حالت سفت می شود و گچبر شروع به پرداخت آن می کند و پستی و بلندی ها و ریزه کاری های آن را با ابزار خاص خود و با استفاده از ذوق و سلیقه ی خود انجام می دهد .اگر گچ مرغوب نباشد ،اثر هنری را نمی توان ظرافت و لطافت درآورد بنابراین انتخاب گچ نقش اساسی در زیبایی گچبری دارد،در روش قالب گیری که با استفاده از قالب تهیه می شود و سپس با استفاده از خمیر گچ ،گچ قالبی را در قسمت مورد نظر می چسباندند.