دکتر حکیم محمد نوری – متخصص و سخنران طب سنتی ، روانشناسی ، MBA و درمان بیماری های لاعلاج در تهران

معرفی دکتر حکیم محمد نوری – متخصص و سخنران طب سنتی ، روانشناسی ، MBA و درمان بیماری های لاعلاج در تهران

🔴 دکتر حکیم محمد نوری

🔹 دکتر حکیم محمد نوری یکی از بنام ترین فعالان در زمینه طب سنتی ، روانشناسی ، MBA و درمان بیماری های لاعلاج در تهران می باشد که با ارائه خدمات با کیفیت به محبوبیت زیادی دست یافته است .

🔴 معرفی اجمالی دکتر حکیم محمد نوری :

✅ محقق،مدرس،مولف،پژوهشگر،سخنران وفعال در زمینه ی تخصصها

✅ دکترای طب سنتی از تورنتو کانادا

✅ دکترای روانشناسی بالینی از دانشگاه تهران

✅ دکترای مدیریت MBA از دانشگاه علمی کاربردی

✅ دارای مدرک بین المللی ازQAL بریتانیا

✅ از دانش اموختگان استاد براهما(هند) استاد ماهانتا ( امریکا ) استاد فروغ ( چین ) استاد خیر اندیش ( ایران )

✅ عضو انجمن روانشناسان بی مرز

✅ معاونت اجرایی انجمن حمایت از ترنس ها زندگی نو

✅ عضو هیئت مدیره انجمن حمایت از حیوانات طبیعت سبز

✅ مدیر عامل کارخانه محصولات درمانی و ارگانیک طبیعت سبز

✅ مدیر گروه جهادی درمانی سلامت

✅ استاد دانشگاه

✅ گذراندن بیش از ۱۰۰ کارگاه اموزشی در زمینه روانشناسی ، طب سنتی ، مدیریت ، کارافرینی و انرژی مثبت

✅ درمان بیماری های لاعلاج مانند برگر، بهجت، پسوریازیس ، ناباروری ، دیابت ، تیرویید ، رماتیسم، هپاتیت ، ایدز ، سیروز کبدی ، سرطان ، انواع کیست و….

✅ دارای 5 شعبه فعال در تهران و حومه

و…

🔸 شماره تماس  09193606695

طب سنتی چیست؟

بر اساس تعریف سازمان جهانی بهداشت (WHO)، طب سنتی به دانش، مهارت و عملکردهایی بر اساس تئوری، عقاید و تجربیات بومی فرهنگهای مختلف اطلاق میشود که با هدف حفظ سلامتی، پیشگیری، تشخیص، بهبود و درمان بیماریهای جسمی و روحی بکار گرفته میشوند.

بر اساس تعریف سازمان جهانی بهداشت (WHO)، طب سنتی به دانش، مهارت و عملکردهایی بر اساس تئوری، عقاید و تجربیات بومی فرهنگهای مختلف اطلاق میشود که با هدف حفظ سلامتی، پیشگیری، تشخیص، بهبود و درمان بیماریهای جسمی و روحی بکار گرفته میشوند.

برای هزاران سال انسان‌ها از نواحی مختلف گیاهان یا مشتقات بدن حیوانات برای درمان مشکلات سلامتی خود استفاده کرده‌اند. در آفریقا، آسیا، آمریکای لاتین و خاورمیانه، حدود ۷۰-۹۰ درصد مردم همچنان از انواع مختلف توصیه‌های سنتی به عنوان درمان اولیه استفاده می‌کنند. طب سنتی در بعضی مناطق از پشتوانه جامع حاوی مطالعات پژوهشی و اسناد علمی تئوری و عملی برخوردار است. در حالی که در نواحی دیگر این دانش به تدریج از نسل به نسل دیگر کمرنگ شده و تا حد نقل و قول‌های شفاهی تنزل یافته است. از آنجایی که یک سوم افراد در جوامع مختلف امکان دسترسی به داروهای مدرن را ندارند، ارائه شیوه‌های درمانی سنتی و جایگزین ایمن و مطمئن می‌تواند راهی برای افزایش دسترسی به خدمات بهداشتی و سلامتی فراهم کند. از اینرو در بعضی مناطق از دنیا، اقوام مختلف در حال بازگشت به اصول و آموزه‌های سنتی و بومی خود هستند.

در حال حاضر، بیش از ۱۰۰ کشور سازوکارهایی برای داروهای گیاهی دارند. اما شیوه‌های طب سنتی در کشورها و نواحی مختلف دنیا با توجه به تفاوت‌های فرهنگی، تاریخی، منش و فلسفه فردی جوامع با یکدیگر متفاوت است. از جمله انواع رایج طب سنتی در دنیا می‌توان به طب سنتی چینی، هندی، آفریقایی و طب سنتی ایرانی اشاره کرد.

طب سنتی در بسیاری از کشورها با اصطلاح طب جایگزین یا مکمل شناخته می‌شود. این در حالی است که در بعضی کشورها طب مکمل یا جایگزین تا حدودی تعریف متفاوتی داشته و به مجموعه گسترده از اقدامات مراقبتی و بهداشتی اطلاق می‌شود که لزوما ممکن است جزوی از سنت خود آن جامعه نبوده و هنوز با سیستم مراقبت سلامت آن ادغام نشده است.

طب سنتی ایرانی
طب سنتی ایرانی شامل مجموعه‌ای از تمام دانش و دستورالعمل‌هایی است که از زمان باستان (از حدود ۸۰۰۰ سال پیش از میلاد) تا کنون در ایران برای تشخیص، پیشگیری و درمان بیماری بکار برده می‌شده است. طب سنتی ایران از دو شاخه اصلی تئوری (که در مورد وضعیت و تغییرات بدن انسان و علل و نشانه‌های سلامتی و بیماری بحث می‌کند) و عملی (دانش چگونگی حفظ سلامتی و چگونگی بازگرداندن آن پس از بروز بیماری‌ها) تشکیل می‌شود.

در طب سنتی ایرانی، عملکردهای فیزیولوژیک بدن بر مبنای هفت فاکتور سنجیده می‌شوند که عبارتند از: عناصر (ارکان)، مزاج، اخلاط، ارگان (اعضا)، ارواح، قوا و عملکرد (افعال).

در طب سنتی ایرانی توجه اصلی بر پیشگیری از بیماری است تا درمان آن. بر این اساس شش فاکتور مهم و ضروری برای حفظ سلامتی در طب سنتی ایرانی عبارتند از: هوا، نوشیدنی و غذا، خواب و بیداری، تخلیه و نگهداری، تحرک فیزیک و آرامش، فعالیت ذهنی و آرامش روحی.

در طب سنتی ایران علت اغلب بیماری‌ها ناشی از برهم خوردن تعادل اخلاط و مزاج است. لذا درمان یا تجویز دارو نیز عمدتا با هدف بازگرداندن این تعادل از طریق استفاده از مزاج‌های متضاد آن پایه‌ریزی می‌شود. مثلا اگر بیماری در اثر سردی طبع ایجاد شده باشد، درمان آن از طریق تجویز موادی با طبع گرم صورت می‌گیرد.